Joep Eijkens gaat nooit de deur uit zonder camera. Er valt onderweg ook zoveel te zien dat hij wil vastleggen – van bijzondere mensen tot rare plekken, van mooi licht tot kauwen in een kloostertuin. Voor Brabant Cultureel maakt hij deze rubriek waarin tekst en fotografie worden gecombineerd.
door Joep Eijkens
Joop Verhagen heeft wel iets van een outsider artiest. Een tijdje geleden, op een zonnige zaterdagmiddag, zag ik hem bezig op de Heuvel in Tilburg. Hij had daar een soort openluchtgalerie ingericht en probeerde schilderijtjes te verkopen. Bont gekleurde, met verf beschilderde en bespikkelde vierkantjes. Van die schilderijtjes waarvan u denkt: Dat kan ik ook. En dat kunt u ook, maar u doet het niet. Joop doet het wel en vraagt er een tientje per stuk voor.
De meeste voorbijgangers kijken er zelfs niet naar. Maar dat kan Joop niet deren. Hij zit hier lekker in de zon die hem al sinds jaren een mooi bruin gezicht heeft gegeven. Als hij lacht doet hij denken aan een Tibetaanse monnik.
In 1942 zag hij het levenslicht. Wanneer hij over zijn jeugd begint te praten, gaat het altijd over de ellendige tijd die hij in tehuizen heeft doorgebracht. “En terwijl ik naar Christus op het kruis keek, sloeg die pater in mijn gezicht.” Nee, van christenen moet hij niks hebben. Trouwens sowieso niet van volwassenen. Maar voor kopers maakt hij graag een uitzondering. En kijk, daar is een man die wel interesse heeft. Hij heeft zelfs twee schilderijtjes op het oog en twijfelt welk van de twee hij zal nemen. “Neem ze alle twee”, adviseert de artiest. Dan zal hij korting geven. Maar als de klant geld heeft gehaald uit de automaat en terugkomt met een briefje van twintig, heeft Joop niet terug. De koper heeft er vrede mee.
Even later staat er weer een man, al wat ouder, een gepensioneerde huisschilder. Hij vindt die schilderijtjes maar niks, zegt hij ronduit. “Heb je niet iets romantisch?” Nee, dat heeft Joop niet. “Je hebt verf op je neus zitten”, zegt de huisschilder in ruste. Nog geen week terug zou hij zoiets niet opgemerkt hebben, zegt hij erbij. “Ik kan namelijk alles weer ziens sinds ik afgelopen maandag aan mijn staar ben geopereerd.” Daar lijkt Joop geen last van te hebben. Hij blaakt van gezondheid. Hij laat de bovenkant van z’n handen zien. Bruine handen met lichte vlekken op de knokkels. “Dat komt nog van het boksen. Weet je dat ik ooit Nederlands kampioen ben geweest?”
Rond winkelsluitingstijd begint het kouder te worden en Joop vindt het onderhand welletjes. Twintig euro is niet veel, maar er zijn dagen dat hij met minder genoegen moet nemen. Ik wens hem een goede avond en krijg – tamelijk onverwacht – een heus visitekaartje aangereikt. Hij blijkt van vele markten thuis te zijn. Naast zijn van achteren gefotografeerde, stevig behaarde hoofd staat het volgende lijstje: kunstschilder / soefi / acteur / kerstman / enneagram / homeopathie. Grote kans dat ik hem tegen Kerstmis weer ergens tegenkom op straat, maar dan verkleed als Kerstman. Zijn lachende gezicht heeft hij al.