Het genoegen van een varkensbestaan
Wij klampen ons allemaal aan
die kleine dingetjes van de zintuigen vast, ook al worden we erdoor geruïneerd,
en wij vergeten dat er veel grotere dingen bestaan. Er bestaat een legende
waarin de Heer zich eens op aarde als varken incarneerde. Hij had een vrouwtjesvarken
en na verloop van tijd kreeg Hij er verschillende kleine varkentjes bij. Hij
was erg gelukkig met zijn gezin, dat in de modder woonde, en Hij knorde van
geluk, terwijl Hij zijn goddelijke oorsprong vergat. De goden maakten zich
grote zorgen en kwamen naar de aarde om Hem te verzoeken zijn varkenslijf op te
geven en naar de hemel terug te keren. Maar de Heer wilde er niets van weten en
joeg hen weg. Hij zei dat Hij erg gelukkig was en niet gestoord wenste te
worden. Toen de goden geen andere uitweg meer zagen, vernietigden zij het
varkenslijf van de Heer. Onmiddellijk hernam deze zijn goddelijke staat en
stond verbaasd dat Hij enig genoegen had kunnen scheppen in een varkensbestaan.
Wij gedragen ons op een soortgelijke manier. Telkens wanneer wij van een
onpersoonlijke God horen, zeggen we: ‘Maar wat gebeurt er dan met mijn
individualiteit? Ik zal verdwijnen!’ Als die gedachte de volgende keer bij je
opkomt, denk dan aan dat varken en bedenk wat een oneindige schat aan geluk je
bezit, ieder van ons. Je bent zó gehecht aan je huidige toestand! Maar wanneer
je beseft wie je werkelijk bent, zal je jezelf erover verbazen dat je het leven
in de "zinnen" niet op wilde
geven. Wat houdt je persoonlijkheid in? Is het echt beter dan dat varkensleven?
En dat wil je niet opgeven?!