Het absurde ontstaat uit de confrontatie van de vragen die ik stel en de wereld die zwijgt. Hoe moet ik leven als ik mij nergens op kan beroepen? Ineens kan ik niet meer mechanisch en gewoontegetrouw handelen, maar vraag me af wat ik eigenlijk aan het doen ben. Het absurde karakter van krampachtig betekenis aan een leven geven wat betekenisloos schijnt hangt samen met het besef van mijn eindigheid en de onvermijdelijke dood. De wereld zoals die is, komt niet tegemoet aan mijn verlangen naar zingeving. De aanvaarding van de absurditeit van dit bestaan en vanuit dit bewustzijn hartstochtelijk en intens leven, bewust in vrijheid en opstand, is de enige optie die mij rest.