Gisteren bij de pizzaboer stond een vrouw voor me en vroeg de beste man aan haar: 'zal ik hem in 6 of 8 stukken snijden?' Zij antwoordde: 'doe maar 6, 8 stukken kan ik echt niet op.' Op zo'n moment vind ik het grappige doodeng, verdwijn dan liever in mijn eigen schilderij om de orde te bewerken, zodat ik me later weer kan voorbereiden op een tijdelijke saamhorigheid. Los vervolgens problemen op die door niemand als een probleem worden ervaren, het zij zo. Dus als ik een slok bier neem, voel ik me even bevredigd en gaat mijn hand daarna naar de pizza of sigaret, of toch weer naar het bier. En mocht ik in de comfortabele omstandigheid komen te verkeren dat aan al mijn wensen voortdurend wordt voldaan, dan zou ik me gaan vervelen. Het is niet goed of het deugt niet, mijn lijden is onontkoombaar: leven = willen, willen = lijden, dus: leven = lijden. Hoe kom ik de week door? Hoop dat ik iets verkoop, kortom: steun mij en koop een schilderij ...